Ik heb een burn-out. Nee, ik ben nog niet "genezen" en ik heb nog steeds zeer zware dagen (gisteren was er bijvoorbeeld één van, pff). Maar er zijn op dit moment meer goede dagen dan slechte en dat heeft één reden: ik heb een gesprek gehad met mijn baas en heb hem verteld dat ik andere uitdagingen wil aangaan, mezelf weer wil vinden in mijn job...
Dus, nog een paar maanden werken en dan...
Ik zit dus nu "in mijn opzeg" zoals we in Vlaanderen zeggen. Ik moet nog een poosje werken, maar ik kijk ondertussen ook uit naar een andere job. En dan ben ik dus weg!
En die rollercoaster van gevoelens? Wel: ik voel me verdrietig, want ik heb dankzij mijn huidige job zoveel bijgeleerd over 2pk'tjes en hun onderdelen en ik heb vooral véél superlieve mensen leren kennen, waaronder velen ondertussen tot mijn beste vrienden horen. En ik ga hen missen, zeker en vast...
En ik ben bang want ik moet nu iets anders zoeken, na 7 jaar bij deze baas te werken. Dat maakt me onzeker en nerveus...
Ik ben ook blij en energiek, want ik heb zin in het zoeken naar mijn nieuwe baan, en voel dat dit een zeer grote motivatie is op dit moment: ik wil echt de tijd te nemen om een baan te zoeken waar ik mezelf in kan zijn, waar ik mijn energie in kwijt kan, maar waar ik ook genoeg energie van opdoe en voldoening uit haal!
Dus: ik heb de stap gezet: ik ga weg... Met pijn in mijn hart maar ik moet aan mezelf denken, aan mijn Grote Lieverd en aan mijn Kleine Lieverd. Die 2 verdienen iemand die energie heeft en die positief in het leven staat.
Aan alle mensen in het 2pk-wereldje die dit lezen: ik ga natuurlijk wel nog mee naar de DET en naar het ICCCR en natuurlijk verlaat ik "de scène" niet, je zal me nog vaak tegenkomen op meetings en beurzen. Want ook al is het niet meer mijn job, ik heb mijn hart verloren aan die autootjes!