Er is een tijd van komen en een tijd van...

Ik heb groot nieuws, spannend nieuws, nieuws dat me nerveus en bang en verdrietig en blij en energiek maakt,... Kortom: ik zit op een rollercoaster van gevoelens...

Ik heb een burn-out. Nee, ik ben nog niet "genezen" en ik heb nog steeds zeer zware dagen (gisteren was er bijvoorbeeld één van, pff). Maar er zijn op dit moment meer goede dagen dan slechte en dat heeft één reden: ik heb een gesprek gehad met mijn baas en heb hem verteld dat ik andere uitdagingen wil aangaan, mezelf weer wil vinden in mijn job...

Dus, nog een paar maanden werken en dan...

Ik zit dus nu "in mijn opzeg" zoals we in Vlaanderen zeggen. Ik moet nog een poosje werken, maar ik kijk ondertussen ook uit naar een andere job. En dan ben ik dus weg!

En die rollercoaster van gevoelens? Wel: ik voel me verdrietig, want ik heb dankzij mijn huidige job zoveel bijgeleerd over 2pk'tjes en hun onderdelen en ik heb vooral véél superlieve mensen leren kennen, waaronder velen ondertussen tot mijn beste vrienden horen. En ik ga hen missen, zeker en vast...

En ik ben bang want ik moet nu iets anders zoeken, na 7 jaar bij deze baas te werken. Dat maakt me onzeker en nerveus...

Ik ben ook blij en energiek, want ik heb zin in het zoeken naar mijn nieuwe baan, en voel dat dit een zeer grote motivatie is op dit moment: ik wil echt de tijd te nemen om een baan te zoeken waar ik mezelf in kan zijn, waar ik mijn energie in kwijt kan, maar waar ik ook genoeg energie van opdoe en voldoening uit haal! 

Dus: ik heb de stap gezet: ik ga weg... Met pijn in mijn hart maar ik moet aan mezelf denken, aan mijn Grote Lieverd en aan mijn Kleine Lieverd. Die 2 verdienen iemand die energie heeft en die positief in het leven staat. 

Aan alle mensen in het 2pk-wereldje die dit lezen: ik ga natuurlijk wel nog mee naar de DET en naar het ICCCR en natuurlijk verlaat ik "de scène" niet, je zal me nog vaak tegenkomen op meetings en beurzen. Want ook al is het niet meer mijn job, ik heb mijn hart verloren aan die autootjes!

Een positieve mama op de wc!

Hallo iedereen,

ondertussen ben ik al een kleine 2 weken weer aan het werk, en ik leef nog :)

Het gaat goed met me, en dat zie je naar het schijnt aan mij. Ik voel me ook goed, want ik heb het gevoel dat ik na de "burn-out" nu in de volgende fase zit: "zin in werken".

Straf hé! Dit is vooral te danken aan de fantastische begeleiding die ik bij Stijn van Werk met Zin heb gekregen: dankzij zijn ondersteuning heb ik zelf een persoonlijk ontwikkelingsplan opgesteld, met daarin zeer gerichte doelen en acties. Het is een werkinstrument waar ik zeker nog naar zal terug grijpen als ik voel dat ik mijn focus of werk-zin weer even dreig te verliezen.

En daarnaast probeer ik een nieuwe gewoonte te kweken: positief denken. Niet moeilijk zou je denken, alleen heb ik daar iets meer moeite mee.
Stijn heeft het eens zeer mooi verwoord tijdens één van onze sessies:

Jouw gedachten vliegen over een snelweg. Steeds worden ze voorbij gestoken door nieuwe gedachten, en soms is er een file. Als er een vraag wordt gesteld aan jou, dan nemen die gedachten meteen de eerste afrit van deze snelweg: de negatieve afrit. Het eerste wat in jouw hoofd opkomt is "ik kan dit niet, dit wil ik niet, wat als het mis gaat,...". 

Ik vond dat zo duidelijk verwoord! Dit was inderdaad waar ik mee worstelde!

De positieve afrit:

Nu heb ik dus een manier gevonden om die gewoonte te veranderen naar de "positieve afrit".
Wat ik namelijk doe is het volgende: in elke dagdagelijkse situatie stop ik even met handelen en probeer ik even na te denken. Ik stel mezelf de vraag: "wat is hier positief aan voor mij", of "waarom is dit goed voor mij"?

Ik ben hiermee begonnen elke keer als ik op het toilet zat. "Wat is er positief aan wat ik nu aan het doen ben?" Antwoord: dit is nodig voor mijn lichaam, anders voel ik me niet lekker. Ik heb nu ook even rust en een moment voor mezelf. Ik kan even op mijn ademhaling letten en even tot mezelf komen.

De dag daarna stond ik de was te vouwen (bweik, één van mijn minst favoriete taken). En terwijl ik me stond te ergeren aan het feit dat de Grote Lieverd weer een balpen in zijn broek had laten zitten, besefte ik dat ik op de verkeerde afrit zat. Ik ben dan gaan denken aan de positieve zaken van het was-vouwen (het ruikt lekker, het is fijn om mooie en schone kleren zo uit de kast te kunnen halen, Kleine Lieverd komt me vaak helpen en dat is ook quality time met haar...) en was trots op mezelf dat ik mijn foute gewoonte erkent had, en omgezet had naar iets positief.

Ik heb soms nog moeite om in echte stress-situaties het positieve te vinden, maar ik probeer het alleszins. En het is nog niet één keer voorgekomen dat ik niets positief kon bedenken...
Ik kan het iedereen aanraden alleszins!

Hebben jullie ook zo'n trucje, of hoe houden jullie je focus als je merkt dat je in een negatieve denk-spiraal zit? Daar ben ik wel eens benieuwd naar!

Lang geleden...

Hallo iedereen,

het is nu ongeveer anderhalve maand geleden dat ik nog een berichtje gepost heb, en dat was de bedoeling natuurlijk niet toen ik deze blog begon.

Ik dacht dat ik inspiratie genoeg zou hebben om te bloggen, en vooral héél véél tijd... Maar dat bleek anders te gaan dan ik gedacht had :)

Inspiratie was zeker geen probleem, maar ik remde mezelf af om te veel naar buiten te treden deze periode, omdat ik zoveel ups en downs heb. Piekeren, huilen, slapen, maar ook boosten van energie, enthousiasme en doorzettingsvermogen maakten deze laatste weken vreemd en zwaar...

Ik ga naar een hele goeie psycholoog, die me steeds weer met mijn neus in de goede richting zet, en me zeer werkzame tips en tricks geeft. En ondertussen probeer ik veel te lezen. Zo win ik elke dag aan kracht maar vooral aan rust.

De komende weken wil ik de focus vooral houden op het positieve in en rondom mij, en vooral daarmee bezig zijn. Wish me luck!

Het is gebeurd...

Het is gebeurd...

Mijn lichaam gaf al langer aan dat het teveel aan het worden was en nu daar sinds kort ook pijn bij het ademen en een drukkend gevoel op de borst bij kwam, is de grens bereikt. Zeggen de dokter en mijn psycholoog, want ikzelf had het niet door...

Zit nu dus een poosje thuis. De eerste dag dacht ik " oh, dit kan ik wel, wat tijd voor mezelf, ondertussen wat opruimen, wat tv kijken, even niks anders doen dan aan mezelf denken"... Dus eerst Kleine Lieverd naar school gebracht, en dan een warme douche, lekker lang. Daarna ben ik op de bank gekropen met een dekentje en een kop warme chocolademelk, en keek naar enkele afleveringen van mijn favoriete reeks. En toen was het al tijd om de Kleine Lieverd te gaan halen want het was woensdag. De rest van de namiddag met de Lieverds doorgebracht, niets moeilijk aan...

En dan de 2e dag... Die zag ik ook zitten: no problem dacht ik. Dus eerst weer Kleine Lieverd naar school en dan naar huis, wat eten. Ik had het plan om wat was-achterstand in te halen, dus ik zet de wasmachine aan en een droogmachine. En ik kan misschien alles poetsen, nu ik ongestoord mijn ding kan doen. Héérlijk!
Enkele uren later komt mijn moeder binnen, ze komt elke donderdag op bezoek. En ze treft daar deze mama aan die meteen in huilen uitbarst... Want van alle goeie plannen is niks in huis gekomen, enkel gestofzuigd, maar dat moest omdat ik een pot met suiker had laten vallen...
Weg plannen en goeie voornemens voor die dag, ik kon het niet. De gedachten in mijn hoofd hadden volledig vrij spel, omdat er geen afleiding was van Grote of Kleine Lieverd, ik kon me niet concentreren...

Ik ben perfectionistisch én een geweldige controlefreak. Mijn vrienden noemen me vaak al lachend "de stresskip", maar ze hebben gelijk: als ik het gevoel heb dat de zaken niet onder controle zijn door mezelf of anderen, krijg ik stress.

En nu had ik dus geen controle over mijn gedachten, ik probeerde het wel maar het lukte niet...

Dus de 2e dag dat ik thuis was, was verschrikkelijk... Ik besefte toen dat mijn psycholoog en de huisarts gelijk hadden en ik wat rust moet nemen. En moet leren om mijn gedachten te controleren en dan vooral ze gecontroleerd tot rust te brengen. Want dat is de enige manier om zelf tot rust te komen...

Daar gaan we dus aan werken de komende tijd... Mediteren, veel lezen over vanalles wat ik interessant vindt, en vooral rusten dus...

Ik heb ondertussen vernomen dat er nog enkele van mijn vrienden, familie en kennissen thuis zitten omdat ze rust nodig hebben. Ik wil ze veel sterkte wensen. Ook de mensen rond die mensen: oordeel niet te snel alstublieft. We zijn dan misschien niet fysiek ziek maar dat wil niet zeggen dat er niet iets mis is. Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden, ik geloofde zelf niet dat er iets mis was.
Sterkte dus aan iedereen, maar vooral aan mezelf...

Over stuk gaan en doodgaan...

We zitten in de auto, de Kleine Lieverd en ik. Ze zit naast me en zingt luidkeels mee met de nieuwe K3-cd, heerlijk om te horen. Ik probeer me ondertussen te concentreren, want ik rij op een ringweg op het linkse baanvak, vrachtwagens inhalen terwijl het stortregent. Kleine Lieverd zegt "mama, kijk eens hier" en ik vertel haar dat ik me even moet concentreren tot ik de vrachtwagens voorbij ben, als ik weer op het rechtse rijvak zit wil ik graag kijken... Ze kijkt ook naar buiten, en ziet de gutsende regen over de voorruit stromen, en de antenne van de 2CV wiebelt heen en weer door de wind.

"Oei mama, het waait wel heel hard, zo meteen gaat de antenne dood!" Ik vertel haar dat de antenne niet leeft, dus ook niet dood kan gaan. Dingen die niet leven gaan stuk, niet dood. "Hoe weet je dan wanneer iets leeft en wanneer niet?" Mmm, ik denk na... Als het een hart heeft? Nee, want dat hebben planten niet... Oh, ik weet! "Als iets kan groeien, dan leeft het" antwoord ik de Kleine Lieverd. En om het te duiden, noem ik een paar dingen op, en zegt zij me of die leven of niet... Straatlantaarn leeft niet, verkeersbord leeft niet, boom leeft wel, gras leeft ook... Ze snapt het, en kijkt weer naar buiten.

In stilte geef ik mezelf een schouderklopje, weer een levensles bijgebracht :)
Tot plots "Mama, als een tak van een boom valt, is de boom toch nog niet meteen dood, is hij dan stuk? " Oei... Euhm... Ja, als een tak van een boom valt is de boom niet dood, ze weet dat de bomen verder groeien (haar oma's wonen in een bos, daar heeft ze dit al genoeg gezien). "Ja, een boom is dan stuk, en niet dood".
"En kunnen mensen ook stuk en toch niet dood?" Oh jee... Euhm... "Ja, maar dat noem je anders, dan zeg je dat iemand gewond is".
En dan draait de Kleine Lieverd haar hoofdje naar mij, en vraagt me "Mama, en de regen, leeft die?"
Goh, nu ben ik wel benieuwd wat ze zelf denkt. "Ik denk wel dat de regen leeft mama, want die groeit ook". Ah ja? Hoezo? "Wel, als een regendruppel tegen het raam plakt, is dat een babydruppel, en dan komt daar nog een druppel bij en wordt dat een mama-druppel of papa-druppel. En die maakt soms weer een babydruppel op het raam, en soms ook niet. En als die druppel opgedroogd is, is die gestorven... "

Ik vertel haar dat dit heel mooi gevonden is, en dat ik het niet weet, maar dat dit zeker een goeie uitleg kan zijn... Mijn Kleine Lieverd kijkt weer naar buiten, naar de groeiende druppels op het raam...

Liefde voor muziek!

Veel mensen die hoogsensitief zijn, zijn gevoelig voor kunst en muziek... Ik ben niet echt vatbaar voor kunst, zeker bij moderne kunst denk ik (geef toe, jij ook?) "dat kan ik ook".

Van muziek echter, dat kan echt een grote invloed hebben op mij.
Vooral op mijn stemmingen dan. Afhankelijk van welke muziek ik luister, gaat mijn stemming mee...

Ik gebruik deze "gave" dan ook te pas en te onpas... :)

Zo kan ik enorm opgefokt geraken van "botsauto-muziek". Ken je die? De house muziek van de jaren '90 (mijne jongen tijd), die nu terug vaak gedraaid wordt. Vorig jaar deed ik mezelf voor mijn verjaardag "Gunter D's botsauto muziek" cadeau, en die bewaar ik in de auto. Als ik de Kleine Lieverd naar school heb gebracht, en ik heb 's ochtends een vergadering op de planning waarvan ik al weet dat ik er ga moeten staan, of dat er anders over me heen gelopen wordt, dan zet ik die cd op. Al "boenkend" rij ik naar het werk, en tegen dat ik aan kom ben ik helemaal opgefokt :) Moet wel een gek gezicht zijn, zo'n boenkende muziek, ikke die meezingt/roept, en dat in mij 2pk...

Een ander voorbeeld is een variant hierop: ik wil me sterk voelen, maar ben wel nog steeds meegaand. Dan zet ik metal op, zoals Metallica ofzo. Kan ik loeihard meezingen, maar blijft toch sympathiek. Een beetje van "blijf-uit-mijn-buurt-behalve-als-je-echt-een-vraag-hebt voor-mij".

En dan nog rustgevende muziek natuurlijk. Als ik voel aan mijn lichaam dat de stress weer de hogerhand neemt, en mijn gepieker mijn hoofd verhit, dan zoek ik rustgevende muziek. Ik ben bijvoorbeeld gek op Laïs, of op Keltische muziek. Lekker rustgevend...

En dan tenslotte de muziekstijl die mijn Grote Lieverd echt niet kan appreciëren, jazz. Deze muziek heb ik leren kennen dankzij Liezemie, mijn soulmate... Als ik die muziek hoor, dan droom ik weg naar late avonden, mijmeren over de toekomst, rode wijn en mannen... Als ik jazz hoor (heb geen voorkeur), dan voel ik me mezelf... Dan hoef ik niets te forceren, dan ben ik dus gewoon mijn gevoelige zelf...

Dit is hét liedje voor mij... Krijg nog steeds kippenvel als ik het hoor...

Dus das mijn gevoeligheid voor muziek.
Nu ben ik benieuwd, hebben jullie dat ook, dat muziekstijlen een bepaalde stemming teweeg kunnen brengen? Ben benieuwd naar jullie reacties!

Dankbaarheid...

Ik heb de laatste dagen wat traantjes gelaten... Echt gehuild...
Maar voor een keer niet uit verdriet of boosheid, maar uit dankbaarheid en liefde.

Voor mijn zoektocht naar mezelf zoek ik op dit moment naar mijn goede karaktereigenschappen. En natuurlijk zijn die er, maar ik zie ze niet goed...

En dankzij mijn lieve collega's, mijn goeie vrienden en familie, maar vooral dankzij de Grote Lieverd en de Kleine Lieverd voel ik me sterker... En dat ontroert me!

Grote Lieverd zette zelfs alles eens op een rijtje voor mij, mijn goede punten en mijn werkpuntjes... Ik weet dat dit voor hem niet evident is door zijn dyslexie, hij heeft het toch gedaan voor mij!

En dat ontroert me! Dus, dank je wel iedereen! Ik ga glunderend slapen zo meteen ;)